W dniu 18 kwietnia 2024 r. w Różanej Kawiarence Dworku Modrzewiowego odbyło się spotkanie słuchaczek i słuchaczy SUTW w ramach projektu ,,Kulturalny Dworek wraz z prowadzeniem kawiarenki dla seniora”.
Spotkanie pod tytułem ,,Mężczyźni, dla Was też śpiewamy” miało na celu zrekompensować mężczyznom, marcową imprezę przeznaczoną dla Kobiet
z okazji ich Święta.
Była to prezentacja piosenek, które zawierały w tytule lub w tekście imiona Panów. Na pierwszy ogień poszła piosenka Danuty Rinn „Gdzie Ci mężczyźni, prawdziwi tacy”. Przy akompaniamencie muzyki z komputera (YouTube) zebrani śpiewali lub słuchali znane sobie piosenki jak:
- o Piotrze, który miał piękne oczy,
- o Stachu, który był wzywany do powrotu a winy będą darowane,
- o Zygmusiu, nie mającym winy w tym, że jest taki śliczny itp.

Były też piosenki bez akompaniamentu takie jak:
- o Jacku, który dostał elementarz,
- o Maćku, który leżał na desce,
- o Wojtusiu, na którego mrugała iskiereczka, itp.
Kolejność piosenek była ustalona na podstawie zawartych w nich imion, poczynając od Andrzeja
a na Zygmuncie kończąc.

Podobnie jak w imprezie marcowej, której tematem były imiona kobiece, także tym razem Panowie mogli usłyszeć przed „swoją” piosenką informację, na temat znaczenia imienia, cech charakteru przypisanych
do niego, zdolności, umiejętności zjednywania sobie otoczenia itp.
Ciekawostki i charakterystyki zostały przygotowane przez Zofię Franczak, która wspólnie z Jolantą Baranowską-Komorowską przekazywały je zebranym.
Program zakończyły piosenki satyryczne:
- udostępniona przez Michała Siniora z własnych zbiorów historyjka o dziadku i jego wnukach
  Władku, Jasiu i Kasi,
- zaśpiewana przez Andrzeja Zielonkę w „prezencie” dla Pań piosenka „Być mężczyzną”,
- oraz z nagrania internetowego, stwierdzająca za wykonawczynią Ireną Kwiatkowską że
„Odrobina mężczyzny na co dzień” przydałaby się każdej kobiecie”.

Refleksyjna piosenka „Mężczyzno, mężczyzno choć tyle masz wad, bez Ciebie cóż wart,
cóż wart byłby Świat?” wyśpiewana przez Nataszę Zylską zakończyła cykl prezentujący te dawne i te nowsze piosenki z imionami. Spotkania te cieszyły się dużą popularnością wśród członków naszego Uniwersytetu.

Imprezę prowadziła pomysłodawczyni Maria Chruścielska.
Maryniu, DZIĘKUJEMY i PROSIMY o dalsze tak atrakcyjne propozycje!!!
Śpiewy acapella prowadziła Danusia Kawka. Dziękuję bardzo - Maria Chruścielska.

Tekst: Danuta Kawka
Zdjęcia: Michał Sinior

W dniu 30 stycznia 2024 roku w siedzibie Centrum Teatru Muzyki i Tańca odbyła się uroczysta inauguracja nowego roku akademickiego Stowarzyszenia Uniwersytet Trzeciego Wieku. Przewodnicząca stowarzyszenia Jolanta Baranowska–Komorowska powitała przybyłych słuchaczy i zaproszonych gości. Podziękowała
za dotychczasową wieloletnią współpracę Panu Krzysztofowi Ryzlakowi, który przez lata kierował sekcją teatralną pn. „Czemu nie?”. Były także podziękowania i łzy wzruszenia od naszych aktorów, z którymi Pan Ryzlak stworzył kilka wspaniałych premier.
Następnie odbył się wykład inauguracyjny pt. „Zapomniany Pan ,,Z". Rzecz o Władysławie Zamoyskim, Tatrach i Kórniku”, wygłoszony przez historyka Pana mgr Przemysława Zawadzkiego. Prelegent przybliżył nam postać trochę zapomnianego hrabiego, który poprzez swój patriotyzm bardzo przyczynił się narodowi polskiemu.
Urodził się 18 listopada 1853 roku w Paryżu jako syn Jadwigi z Działyńskich i generała Władysława Zamoyskiego. Rodzice od początku wychowywali go w przekonaniu o konieczności służenia Ojczyźnie. Odbył on wiele podróży po świecie, by w 1920 roku powrócić do Polski . Nie założył rodziny, majątek wraz z Biblioteką Kórnicką przekazał przy poparciu swojej siostry Marii narodowi polskiemu, tworząc fundację„ Zakłady Kórnickie”.
Znane są jego zasługi dla polskich Tatr. W 1889 roku kupił na licytacji dobra Zakopane, przebijając o jeden cent ofertę przedsiębiorcy drzewnego i hutniczego, ocalając je w ten sposób od rabunkowej gospodarki leśnej
i przejścia w obce ręce. Przyczynił się do budowy linii kolejowej Chabówka – Zakopane, wspomagał też finansowo budowę drogi do Morskiego Oka. Zaangażował się bardzo w spór o Morskie Oko i dzięki jego staraniom trwający blisko 20 lat proces o pozostawienie Morskiego Oka w granicach autonomicznej Galicji został w 1908 roku rozstrzygnięty na korzyść Polaków. Był także członkiem założycielem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”
w Krakowie.
Ciekawostką jest, iż zarządcą dóbr zakopiańskich i kórnickich hrabiego Zamoyskiego był Wincenty Szymborski, ojciec noblistki Wisławy Szymborskiej.
Władysław Zamoyski zakończył życie pełne trudu i zaangażowania w sprawę polską
w dniu 3 października 1924 roku.
Dziękujemy Panu Przemysławowi Zawadzkiemu za bardzo ciekawy wykład, przybliżający nam zasługi hrabiego Władysława Zamoyskiego i jak na koniec podkreślił - „Kogo dzisiaj stać na taki patriotyczny gest?”.

Tekst: Elżbieta Żółtowska
Zdjęcia: Michał Sinior

W zimową, deszczową niedzielę 11 lutego 2024 r miłośnicy opery, słuchaczki
i słuchacze SUTW w Kutnie wzięli udział w wyjeździe kulturalnym do Teatru Wielkiego
w Łodzi na operę Giuseppe Verdiego TRAVIATA. Opera inspirowana ,,Damą Kameliową” Aleksandra Dumasa syna, uznawana jest przez krytyków
za najdoskonalsze i zupełnie nowatorskie dzieło.
Spektakl we włoskiej, oryginalnej wersji językowej, to kolejna nowa odsłona sceniczna tej opery w Teatrze Wielkim w Łodzi. Traviata to opera w trzech aktach wg libretta Francesco Maria Plave, reżyserii Pii Partum.
W partii Violetty wystąpiła rewelacyjna o silnym głosie Joanna Woś – znakomity sopran koloraturowy, talent
i uroda, natomiast w rolę Alfreda Germont wcielił się wysokiej klasy tenor David Banos.
Akcja opery rozgrywa się w Paryżu ok. 1830 r, gdzie wiedzie swoje wesołe życie piękna kurtyzana Violetta, zakochana w młodym arystokracie Alfredzie Germont. Miłość ta jest solą w oku jego ojca, który żąda od Violetty zerwania z Alfredem hańbiącego ich ród związku. Violetta początkowo sprzeciwia się porzuceniu kochanka,
ale wiedząc o swojej śmiertelnej chorobie, poświęca swą miłość i opuszcza Alfreda. Zostawia paryskie salony
i pozbawiona przyjaciół, w samotności zmaga się z nieuleczalną chorobą. W końcu ojciec Alfreda wyznaje prawdę synowi, który odnajduje ją i błaga o przebaczenie. Jednak nie dane jest im wspólne życie, szczęście
i miłość. Violetta umiera.
Efektowna i wspaniała muzyka, przepełniona namiętnością i smutkiem przeniosła nas
w magiczny świat opery. Arcydzieło zachwyca i wzrusza, piękne sceny zbiorowe z efektowną sceną chóralną
i arią Alfreda toastem na cześć władającej światem miłości – Libiamo, libiamo na zawsze pozostanie w naszej pamięci. Na uwagę zasługują również kostiumy zaprojektowane dla Violetty przez Emila Wysockiego: powłóczyste, bufiaste z długimi trenami. Wszystkie męskie stroje były czarne, również przepiękne szyfonowe suknie z nieśmiało przebijającą się bielą halek. Jedynie kreacje Violetty zmieniały kolory. Od czarnej sukni
w I akcie, poprzez szarą do białej u schyłku życia, by jak biały anioł zakończyć nagle swą wędrówkę.

Dziękujemy Zarządowi SUTW i Hani Gontarek za zorganizowanie wyjazdu na tak wspaniałe arcydzieło Giuseppe Verdiego.


tekst : Iwona Woźniak
zdjęcia: Jacek Paul